Dit werk is een soort vraagstuk of speculatie, voortkomend uit de relatie tussen mensen, vazen en bloemen. Alles is gebaseerd op een driehoekig, spiegelend vaasje. Eerst maakte ik een gedicht dat ook dient als vergelijking. Schuingedrukt is het gedicht, tussen haakjes de vergelijking met mensen. Daarna filosofeerde ik op dit idee door. Ik had ook het idee om vaas en bloem gedichten voor elkaar te laten schrijven, waarin onderstaande gedicht dus ‘van vaas aan bloem’ is, en dat bloem dan terugschrijft aan vaas (een tweede gedicht; ‘van bloem aan vaas’).
Ik heb een gapend gat
wachtend op schoonheid. (gat in vaas ‘wacht’ op bloem)
zoekend naar plaatsing (waar zet je de vaas neer?)
doen we elkaar na. (de vaas reflecteert de omgeving)
ik zie mij in jou (spiegelend)
maar ben toch leeg. (geen water of bloem)
fleur me op met betekenis, (fleur = bloem, vaas krijgt pas betekenis door gebruik (bloem erin))
Ik wil voor ons zorgen. (bloem water geven)
De vaas vraagt in het gedicht om een bloem. Maar in het leven zijn wij ook een soort vaas, die wacht op een doel, zingeving.
Na relatie aan te gaan met de vaas, het overal mee naartoe te nemen, ontstond er een band. Tot het kwartje viel: ik voel gelijkenis met de vaas.
Ben je de bloem of de vaas? Wellicht beide. Zijn mensen de betekenis aan het leven? Hoe verrot we ook kunnen worden.
Kunnen bloem en vaas wel zonder elkaar? Of hebben ze elkaar nodig?
De geplukte bloem heeft de vaas nodig om voort te kunnen bestaan. En de vaas heeft de bloem nodig om zichzelf te kunnen zijn.
Is de vaas dan de wereld en zijn wij de bloemen? Geplukt uit de grond, zo losgerukt van de natuur zoals de mens inmiddels is. Maar de wereld kan ook bestaan zonder mensen. Vazen kunnen ook zonder bloemen. Maar mensen hebben de wereld inmiddels naar hun behoeven gemaakt. Net zoals het plukken van bloemen de nood tot een vaas in het leven heeft geroepen.
Geef een reactie